دیروز بیست و یک سالم تمام شد. روی هدیه‌اش، گل سرخی گذاشته بود که لنگه‌اش را توی هیچ گل‌فروشی ندیده بودم، تیره و مخملی بود با بوی طبیعی. گذاشته‌ام خشک بشود، اما حالت ِ تازگی‌اش را از دست داده و گلبرگ‌هاش چروکیده.

کسی نیامده بود فرودگاه استقبال‌ام، با دسته‌گل، تا تو.

هی فکر می‌کنم از جمع ِ سه‌نفره‌ی دی‌روز بنویسم، یا جمع ِ دو نفره‌ی دیروز، یا جمع ِ سه نفره‌ی امرو، یا د.ب که پدر شدن به‌اش ساخته و راه به راه، من را صدا می‌زند: «عمه...» و هی فکر می‌کنم که چی بنویسم و چه‌طور بنویسم و هیچ چیزی دلم نمی‌خواهد بنویسم اصلاً.
معلوم است دیگر، آدم بعد ِ پنج-شش روز بیاید بخواهد بنویسد، همین می‌شود که حرف تو ذهنش نمانده و اتفاق‌ها، شخصی می‌شوند و غریب.

فکر می‌کنم افسرده شده‌ام. با کسی نمی‌توانم ارتباط برقرار کنم.

سال به سال، دوست‌هایی که تولدم را به‌ام تبریک می‌گویند، کم‌تر می‌شوند.