jeudi, mai 08, 2008

يک وقت‌هايي هست که توي زندگي ِ مشترک، دلت مي‌خواهد همه‌چيزت را از اين اشتراک بکشي بيرون و چند ساعتي با خودت تنها باشي.
نه دعوا کرده‌ايد، نه بحث کرده‌ايد، نه دست‌تان روي هم بلند شده. گاهي اين تنهايي لازم است و تو هيچ‌کجا را نداري که از اين چهارديواري به‌اش پناه ببري.

2 commentaires:

Anonyme a dit…

موافقم. دریغ از درک متقابل

Anonyme a dit…

آآآآآآخ گفتيااا...