بعد از هفت هشت ماه، کند و تدریجی و غیر قابل تشخیص، می‌فهمم که بهتر شدم. حالا برای اولین بار به این فکر افتادم که اگه نبود چی می‌شد. دست خودم نیست. انگار خوشحالی کردن بابت نقصی که یه‌دفعه به‌ وجود اومد و ماه‌ها طول کشید تا کمرنگ بشه برام تصورکردنی نیست.