بعد از هفت هشت ماه، کند و تدریجی و غیر قابل تشخیص، می‌فهمم که بهتر شدم. حالا برای اولین بار به این فکر افتادم که اگه نبود چی می‌شد. دست خودم نیست. انگار خوشحالی کردن بابت کم‌رنگ شدن تدریجی نقصی که یه‌دفعه به‌ وجود اومد برام تصورکردنی نیست.