بوي غريبه‌گي روزهاي اول را مي‌داد، باز که ديدمش.

از ظهر که شنیدم، هی با خودم کلنجار رفتم که این را بنویسم؟ ننویسم؟ راست است؟ راست نیست؟ ساخته‌اند؟ واقعی است؟ ایرادهایی که به‌اش وارد است چه جوابی دارد؟ می‌نویسم، قضاوت برای خواننده.


آشنای ِ پدر ِ دوست ِ برادرم. لنج دارد. گاهی می‌زند به خلیج. من نمی‌دانم کجا می‌رود و کارش چیست. همین اواخر، یک جایی وسط آب، هلی‌کوپتر نظامی می‌آید کیسه‌ای برزنتی را پرت می‌کند پایین. کنجکاو می‌شوند، از آب می‌گیرند و در ِ بسته‌اش را باز می‌کنند. سه جوان‌ ِ نیمه‌‌جان ِ مدهوش هنوز زنده. به‌شان می‌رسند. دانشجو بوده‌اند. خانواده‌هاشان را خبر، و راهی‌شان می‌کنند.

راست است؟

مفتخرم به اطلاع برسونم امروز ساعت‌دیواری ِ چهل و دو ساله‌ی خونه‌ی بابام اینا رو وقت ِ بازی فوتبال، در حالی که نتیجه هفت-یک به نفع ِ تیم ما بود، شکستیم.
ما الان توي اتاق قايم شديم که بابام وقتي از خواب بيدار شد نياد ما رو بکشه.

یعنی که من عاشق این تبریک‌های هیجان‌انگیز روز ِ تولدم.

این‌جا دیگر خودم نیستم: بال‌ها بسته، دل تنگ.

زودتر برمی‌گردم.

- با آن که آقای خ. آن‌وقت‌ها خیلی به من امید داشت، من هیچ‌وقت هیچ‌چیز نشدم.
- من امروز احساس کردم آن داستان ِ موراویام.
- آب اهواز کثیف است. خیلی کثیف است. کثافت است اصلاً. آدم بود، برمی‌گشتیم که بوش به‌مان نخورد.
- آقای فلانی، من خیلی خوشحالم که شما مردید. من از شما تشکر می‌کنم. بابت مرگ شماست که تمام ِ امروز، یک لبخند گنده روی لب‌هام کش می‌آید و تمام نمی‌شود.

آن‌جا اصلاً جاي عشق‌بازي‌هاي دونفره است. جاي روياهاي بي‌پايان. جاي ِ من با تو.

کوچولوي شيرين ِ من که از کادوي تولدش اين همه ذوق کرده.

کوچولوي شيرين ِ من.

تولدت مبارک.

شبانه‌ي مستي (1)

مي‌گه: تو هم يه پيک بخور.

من نمي‌خورم.

سيگار توي دستمه.

اون دوتا توي بغل همديگه‌ان.

من نشستم روبه‌روش

سيگار مي‌کشم

ليوان رو مي‌گيره بالا و مي‌گه به سلامتي

مي‌گم نوش

اون هي مشروب مي‌خوره

هي مشروب مي‌خوره

اون دوتا هنوز توي بغل همديگه‌ان

سيگاره داره توي دست ِ من خاکستر مي‌شه.

رسماً حتي يک دونه از برنامه‌هاي تابستونم هم درست نشد.

هفته‌ي ديگه بعد از تولدش مي‌رم اهواز.