جان ِ من، اين کارها اصلاً به من مي‌آد که دختر پسر به هم معرفي کنم براي ازدواج؟ نه، جان ِ من. هميشه خيال مي‌کردم اين‌جور آدم‌ها پيردخترهاي لاغرمردني و فوضولي هستند که توي خشتک همه سرک مي‌کشند و با همسايه، با صابخونه، با خربزه، با هندونه، شروع به دعوا مي‌کنن.

ولي خدا شاهد است اگر من تا حالا توي خشتک کسي سرک کشيده باشم. حالا جمعه شب مي‌آيم شرح ِ ديدار مي‌دهم.

چرا دير مي‌آيي آخر که من هي بهت زنگ بزنم و آنتن ندهد و هي زنگ بزنم و آنتن ندهد و وقتي هم که مي‌گيرد بالاخره، جواب ندهي. بعد بايد بايستم لابد که بيايي بگويي ببخشيد و گردن کج کني و هي معذرت بخواهي و شرمنده باشي و من هي مجبور باشم بگويم که نه عزيزم، عيبي ندارد و ته ِ دلم بشکند يک چيزي و خرده‌هاش از چشمم هي بخواهد بيايد بيرون و من پلک بزنم که راهش نباشد. چقدر نباشي آخر که تنها بروم خانه ببينم و بنگاه زنگ بزنم. زندگي ِ سگي ِ گه. چقدر بگويمت که باش آخر. گاهي وقت‌ها هم تو بايد ناز بکشي. بايد حواست به من باشد. حواست به من نيست ديگر. انگار يک چيزي که هميشه هست. هميشه بوده. اين ميز. آن صندلي. آن قفسه. تو ديگر علي‌رضاي من نيستي. آن علي‌رضا هميشه بود. اين علي‌رضا هيچ نيست. پشت سيم‌هاي تلفن است فقط. آن هديه هم عوض شده. آن هديه مستقل بود. کسي را نمي‌‌خواست. زهرا داشت. مانا داشت. مرجان داشت. کار داشت. تفريح مي‌کرد. کتاب مي‌خواند. توي چهارديواري نمي‌نشست.

آن هديه مرد.

چه خالي‌ام من

اين روزها

ما دو عدد موجود افسرده‌ي تو ذوق خورده‌ي خونه عوض‌نکن هستيم امشب. شب‌به‌خير هووووو !

عيد بود. سه سال پيش گمانم. بلکه هم چهارسال. زن‌برادرم سال‌تحويل آمده بود اهواز. دو روز بعدش شنيديم که يک وقتي گريه کرده که دلش تنگ شده براي مادرش. براي خواهرهاش.

نفهميديم آن وقت. خنديديم به‌اش.

شايد که يک وقتي ببينم به تمام‌شان رسيده‌ام.

شايد.

جاي خالي‌ يک چيزهايي پر نمي‌شود اما در جاي خودشان.

يعني مي‌دانست.

يعني مي‌داند.

بودن به وقت ِ نبودن.

نبودن به وقت ِ بودن.

يک کف ِ دست، ديگ و پاتابه‌ي مسي.

آويزان مي‌کنم بالاي اجاق گاز.

سوقات زنجان است

براي خودم.

کفترها را پر مي‌دهم بروند جاي ديگر.

که عزيزي.

که عزيزتريني.

اين‌قدر که اين چندوقته زندگي محافظه‌کارانه و برنامه‌ريزي شده پيش‌رفته، همين امشب طغيان کرديم و برنامه چيديم فردا ظهر بريم تبريز عروسي ِ دخترعموي بابک دسته‌جمعي و خوش بگذرونيم و شنبه شب برگرديم. بي‌خيال ِ کار و مشق و همه‌چي.

احتياج دارم.

اگر نويسنده‌ي اين سطور بخواهد شرح‌حالي چندکلمه‌اي از احوالات خود ارائه دهد، بايد بگويد که دارد بالکن را تميز مي‌کند و به کله‌ي پدر هرچي ياکريم ِ خر ِ بي‌ناموس است، ارادت مي‌فرستد.

که سر ِ صبحي توي نم‌نم باران بروي گل برام بچيني بياوري بگذاري کنارم و بروي.

که چشم‌هام را باز ِ ديدن سپيدي ِ برفي کني که توي تاريکي‌ام هيچ پيدا نبود.