فکر نکن نمی‌بینم بار زندگی افتاده روی دوش تو. برای همین است لابد که من این روزها شانه‌هام بد درد می‌کنند.

اول. صروات می‌فرستیم، کامپیوترمان درست شد! بنشینیم پای تحقیق دکتر، قالب وبلاگ، ویرایش استاد و پروژه‌ی زبان.

دوم. امتحان فرهنگ و اقوام ایران زمین، نمود ما را. اول که دخل ما را آوردند که گذاشتندش دو روز بعدِ امتحانِ صنعت، بعد که تعطیل شد، هیچ‌کس نبود که جواب تلفن بدهد بگوید افتاده هفته‌ی بعد یا نه، دوشنبه‌اش فهمیدیم که افتاده هفته‌ی بعد، و فرداش یک نمونه سوال‌هایی دادند دستمان بدتر از عربیِ کنکور.

سوم. حاجی‌هادی که می‌گوید برامان برنامه‌ی بازدید از موزه و کاخ گذاشته، می‌افتیم به قر و قمیش بس که خوش‌خوشانمان می‌شود. پنج دقیقه بعدش دو پاره می‌شویم. استاد خیلی زیاد فرموده‌اند که فک و فامیلتان را هیچ وقت با خودتان نبرید تور، و ما خودمان را سبک نمی‌کنیم که بپرسیم، اما چه می‌شد این جگرمان را هم با خودمان می‌بردیم؟

چهارم. خیلی خودمان را تحویل گرفتیم رفتیم خدا تومن دادیم یک جفت کفش دیگر هم برای باشگاه گرفتیم. تا فلانمان دارد جز می‌زند.

پنجم. خدایا شکر، بالاخره فهمیدیم خیابون فاطمی چه خبره!

ششم. این پرسه‌پولیس را آن‌قدر دوست می‌داشتیم، آن‌قدر دوست می‌داشتیم...

هفتم. خوش‌بختیم.

چه برفي بيرون آمده. دلم مي‌خواهد بروم بيرون، سرسره بازي. سرماخوردگي‌ام مانده با امتحان جباري. مي‌نشينم به The Shadow Dancer ديدن. آفتاب، سر مي‌کشد توي دلم.

گيرنده: مستر کرييتور

ببين مرتيکه! آن تور کوير را دو دفعه مالاندي، هيچي به‌ات نگفتيم، اين شماله را مالاندي، باز هم هيچي نمي‌گوييم. خودت بکش بيرون.

و اين بلاگر شانس آورده که قلم و کاغذ نيست ما خط‌‌خطي‌اش کنيم.

اين‌قدر که ما از گرگان به اين‌ور، مسافرت درست و حسابي نرفته‌ايم، يک روزي برمي‌داريم سر مي‌گذاريم به بيابان، به جان خودم.

تا اطلاع ثانوي، با خودمان هم قهريم.

«حاجي باباي اصفهاني» رو گمونم دو سه سال پيش از اون دست‌فروش بغل ميدون شهدا (ي اهواز) خريدم؛ فقط به خاطر اسمش که توي کتاب ادبيات، به عنوان يکي از اولين رمان‌هاي فارسي معرفي شده بود. خاک مي‌خورد تا پريروز که -هنوز بيمار- جلوي شومينه خوندم و تمومش کردم.

جيمز موريه، کتاب رو سال 1824 در انگلستان منتشر کرده. ترجمه‌اي که من دارم، شهريور 1348 با ترجمه‌ي ميرزا حبيب اصفهاني، تصحيح محمدعلي جمالزاده و تيراژ دو هزار نسخه است.

گفتار هفتاد و پنجم
سرشناس شدن حاجي بابا و خدمتش بايلچي

نسخه وقايع‌نامه و دستورالعمل پادشاه را از ايلچي گرفته بقبرستاني رفتم و بي زحمت و دردسر زندگان بمطالعه آن پرداختم و از آن پس همواره کتابچه را در ميان کلاه نگاه مي‌داشتم. اين وقايع‌نامه وسيله شد که سري در ميان سرها درآوردم و شهرت و ترقيم از آنجا شروع گرديد. مطالب عمده آنرا هرگز تا آخر عمر فراموش نخواهم کرد و عين آنرا در اينجا نقل ميکنم:
سفارت مآبا اولا بر ذمت همت تو لازم است که بدرستي تحقيق کني که وسعت ملک فرنگستان چقدر است و آيا کسي بنام پادشاه فرنگستان وجود دارد يا نه و در صورت وجود داشتن پايتختش کجاست.
ثانيا فرنگستان عبارت از چند ايل است و آيا شهرنشينند يا چادرنشين و خوانين و سرکردگان آنها کيانند.
ثالثا در باب فرانسه تحقيق کامل بعمل آور و ببين آيا فرانسه هم ايلي از ايلات فرنگ است يا گروهي ديگرند و پادشاهي ديگر دارد. بوناپارت نام کافري که خود را پادشاه ميخواند کيست و چه‌کاره است.
رابعا در باب انگلستان تحقيقات جداگانه و مخصوص به جا آور و ببين اين جماعتي که در سايه ماهوت و ساعت و از پهلوي قلمتراش اينهمه شهرت پيدا کرده‌اند از چه قماش مردمي و از چه قومي هستند. آيا اينکه شنيده ميشود در جزيره ساکنند و ييلاق و قشلاق ندارند و قوت قالبشان ماهي است راست است يا دروغ و در صورتيکه راست باشد چطور ميشود که يک نفر در جزيره‌اي بنشيند و هندوستان را فتح کند. سپس لازم است در باب اين مسئله که اينهمه در ايران بدهانها افتاده صرف مساعي اکيد بنمائي و نيک بفهمي که در ميان انگلستان و لندن چه نسبت و ارتباطي موجود است يعني آيا لندن جزوي از انگلستان است يا انگلستان جزوي از لندن.
خامساً چنانکه شايد و بايد و بعلم‌اليقين تحقيق کن که اين کمپاني هند که مورد اينهمه گفتگو و چون و چرا و مباحثه است با انگلستان چه نسبت و ارتباطي دارد. آيا بنا با شهر اقوال عبارت است از يک پيرزن يا علي قول بعضهم مرکب است از چندين پيرزن و آيا راست است که مانند مرغز تبت يعني خداوند مردم آن خاک زنده جاويد است و او را مرگ و پايان نيست يا آنکه فناپذير است. همچنين با دقت هرچه تمامتر در باب اين دولت لايفهم انگليزان رسيدگي نما و بدست آور که چگونه حکمراني ميکند و صورت حکمراني آن از چه قرار است.
سادساً در باب ينگي دنيا از روي قطع و يقين تحقيقات عميق به عمل آور و سر موئي در اين خصوص فروگذار نکن.
سابعاً و بلکه آخراً تاريخ عمومي فرنگستان را تحرير نما و در مقام تفحص و تحسس برآ که آيا احسن طرق و اصلح شقوق براي هدايت و دلالت فرنگيهاي گمراه بشاهراه اسلام و جلوگيري آنها از اکل ميته و لحم خنزير کدام است.
صص 9-358

Love is...

ماري ادويژ گفت:
- وقتي بزرگ بشوم پيراهن سفيد و دامن مي‌پوشم. يک عالم هم جواهر به موهام مي‌زنم و همه‌جا برنامه اجرا مي‌کنم. همه‌ي آدم‌هاي مهم و پادشاه‌ها با لباس رسمي مي‌آيند، خانم‌ها هم لباس‌هاي خوشگل مي‌پوشند، مي‌داني؟ ولي من از همه خوشگل‌تر مي‌شوم و همه مي‌ايستند و مرا تشويق مي‌کنند، تو هم شوهر من مي‌شوي و مي‌آيي پشت پرده و برايم گل مي‌آوري، مي‌داني؟
گفتم:
- آره.

کشفم خيلي هيجان‌انگيز بود. اين آقاهه که Cheers Darlin' را خوانده، بود؟ اتفاقي آمدم آلبومش را دانلود کردم و اتفاقي داشتم گوشش مي‌دادم که ديدم همان آقاهه است که آهنگ اين فيلمه را خوانده: can't take my eyes of you و ابنها. هاااا، خوشمان آمد. ديديم صداش آشنا مي‌زند.

اين کارتون Howl's moving castle خدا بود. اولاً که کلي قيافه‌هاشون نوستالژيک بود (مدل زنان کوچک و اينا) بعد که شخصيتاش خدا بودن، يعني بودنا، از همون صحنه‌ي اول عااااشق هال شدم، اين شخصيتاي کارتوني رو من نمي‌دونم چجوري مي‌سازن که اينقدر جذابن. کلسيفر که رسماً بي‌نظير بود. چه مي‌کنه اين بيلي کريستال...!

پ.ن: من الان اين شکلي‌ام. جالبش ابنجاست که با هادي برنامه ريختيم فردا بريم ورامين در راستاي بازديدهاي بدون گروه، دير گچين رو ببينيم و برگرديم. حضور آقاي همسر موجب امتنان است. ولي فک کنم بايد يه گالن دستمال کاغذي ببرم براي استعمال. جمعه، يک هفته مي‌شود که مريضم. کسي دلش مي‌خواد بياد؟ يه نفر جا داريم!

يلداي بهتري بود اگه من سرماخورده نبودم و خسته و خواب‌آلود. از صبح چرت مي‌زدم و باز آخرش به خميازه کشيدن افتادم. زير اون شال پشمي گنده‌هه که هلن خيلي سال پيش برام خريده بود کز کرده بودم و به حرف‌هاي بقيه گوش مي‌کردم. حتي پاي کيک سالگرد عقدمون هم ننشستم. نيمه خواب بودم که بچه‌ها رفتن. الان هنوزم مريضم و فين فين مي‌‌کنم. ديگه سر کار هم نمي‌رم. اين دو روزه همه‌اش دراز کشيده بودم، گوشم و گلوم و دندونم درد مي‌کرد. خيلي مريضم :(

خوابم. بايد صبحونه بخورم، واسه همين بساط پهن کرده‌ام آوردم پاي کامپيوتر که يه فيضي هم برده باشم. ولي اين کاردِ پنير خره، هي مي‌افته دکمه‌هاي کليد رو کثيف مي‌کنه.
من الان داره ديرم مي‌شه، ولي مي‌خوام به دل راحت بشينم يه پست بنويسم.

ديشب، دعوت شديم پيشواز شب چله، خونه‌ي خاله. من از کلاس اومده بودم. مقنعه سرم بود، بين دو نيمه رفته بوديم زير برف به ک..خل بازي، صبح کرم‌پودرمو جا گذاشته بودم، يه پليور گل و گشاد زير مانتوم پوشيده بودم، يه بليز چسبون و آستين کوتاهم برداشته بودم واسه اونجا. در که باز شد، وا رفتم. ناهيد شال سرش بود. هي گفتم خدا اين چرا حجاب کرده؟ سرکي کشيدم و ديدم... بعله! کيپ کيپ تا آدم نشسته. (خدايي نه ديگه اينقدر!) فک و فاميل ايمان هم بودن. من چي؟ موهام سشوار نکشيده بود، صبح هم رفته بودم اپيلاسيون که طرف گند زده بود و چون شرکتم دير شده بود ايراد نگرفته بودم. همون پليوره رو پوشيدم، صندل مندل هم نبرده بودم، يه دونه از اين جوراب روفرشي هزارتومني‌ها داشتم که اگه جورابم بو مي‌داد، اونو بپوشم (وقت نداشتم پاهامم اپيلاسيون کنم) که کردم پام. شال؟ روسري؟ فقط يه مقنعه داشتم با خودم! و کور خوندين اگه فکر مي‌کنين من با پليور-شلوار-مقنعه مي‌رم مي‌شينم وسط مهموني! با همون موهاي آشفته‌ که از پشت با کش بسته بودم، رفتم نشستم، بعدِ پنج دقيقه هم پاشدم رفتم تو آشپزخونه کمک خاله‌اينا، هيچي هم نشکستم.

تازه‌عروس تشريف آوردن. حالا سر و وضع ما رو مقايسه کنين! مينا پالتو پوشيده بود با يه بليزدامن خاکستري شيک زيرش، با ساپورت و چکمه و موهاي آلاگورسون و سرتاپا طلا به خودش آويزون کرده بود. واي خدا من خودم مرده بودم از خنده. بعد هي فک مي‌کردم اينا چقدر حتماً دلشون به حال ما مي‌سوزه که هيچي پول نداريم و توي خونه‌مون هم تلويزيون نمي‌گيريم بذاريم. باقر سر شام از تعجب که فهميد ما تلويزيون نداريم، مُرد. گفت من فردا توي روزنامه مي‌نويسم يه زوج هستن که تلويزيون نگاه نمي‌کنن و توي خونه‌شونم ندارن، ببينم کسي باور مي‌کنه يا نه.

ديگه ديرمه ولي هنوز مي‌خوام بنويسم.

بعد خاله هي حرف مي‌زد و من هي تو چرت بودم و ايمان که رسماً رفته بود خوابيده بود (آقا کار مي‌کرد، خانم خرج) و علي معاف بود و هي هي هي. من يه گند هم زدم که ناهيد از من پرسيد: «به من مياد چند سالم باشه؟» و من خونسرد از اون چيزي که فک مي‌کردم چند سال آوردم پايين و گفتم سي و دو، سه. چند سالش بود؟ سي و يک.

ديگه دوازده به زور پا شديم. باز برف مي‌اومد. ورق بازي هم به ما بچه مچه‌ها نرسيد، بزرگترا مشغول بودن. من و زري و ناهيد بيشتر کار کرديم تا مهموني.

و ما يک شعر تلفيقي بازنويسي کرديم به مناسبت اولين برف امسالمان:
برف نو، سلام، سلام،
راستي، خودمم آق‌بابام...

امروز شد فردا، شد پس‌فردا، شد روز بعدش.
من چه کار کنم؟
ديروز خيلي نامردي کرد.
هاه.