آيدا ته‌ديگ ِ وبلاگستان ِ من است.

تو که بري
مي‌ايستم نگاهت مي‌کنم.

نه دنبالت مي‌دوم،

نه حتي دست تکون مي‌دم.

يه سيگار روشن مي‌کنم و

برمي‌گردم.

سلام هديه،

سلام هديه‌ي قديمي.

چهل و سه سالم که شد، موهام را مي‌تراشم و با يک کوله‌پشتي، دنيا را مي‌گردم.

زانوم درد مي‌کند و يک تکه سنگ توي سينه‌ام مي‌تپد.

ديشب اشتباه بود.

شب ِ قبل‌اش هم.

عروسک سنگ صبور، يا تو حرف بزن، يا من مي‌ترکم.

...

..

.

اطلاعيه بعد از پاک کردن پست: ما وبلاگ نمي‌نويسيم که رخت‌خوابمان را با غريبه‌ها شريک بشويم.

ديدين اين لورد فآ توي گلدن کامپس، چه همه شبيه داريوش ارجمنده توي امام علي؟ گريمشو دزديده‌ان، به جان ِ خودم!

ژانر: آدمايي که توي وبلاگشون اسم وبلاگ خودشون رو ميارن و به خودشون لينک مي‌دن.

پُل، پدر خانواده، مي‌آيد تو. بريجيت و دوست‌پسرش، کايل، روي کاناپه، جلوي تلويزيون، بحث مي‌کنند. کايل سعي مي‌کند بريجيت را راضي کند که با خانواده برود تعطيلات و بريجيت عصباني شده. پل داد مي‌زند: هي، نو تاچينگ. بريجيت مي‌گويد: يس،گود، نو پرايلم. پل ازش مي‌پرسد:

Paul: Where's your mother?

Kyle: At home.

Paul: Her mother.

Kyle: You mean my grandma?

Paul: No, Bridget's mother.

Kyle: How should I know?

د.ب زنگ زد مهماني را پس خواند. ما مانديم و خانه‌ي تميز و ناهاري که براي شش نفر حاضر شده بود.