من خيلي به آقاي الف مديونم بابت فرداي ِِ آن روز.

يادم مي‌ماند.

اندر کرامات کامنت‌دوني اين وبلاگ همين بس که پدرصاحاب‌وبلاگ هم نمي‌تواند در آن چيزي بنويسد و به مردم فحش بدهد. حتي.

دارد رئيس مي‌شود. بعدش هم مي‌خواهد من را طلاق بدهد لابد يک زن ِ خوشگل ِ پول‌دار بگيرد. (البته من الان فهميدم که خودم يک کمي زن خوشگل پولدار هستم). براي همين من تصميم گرفتم فردا زنگ بزنم به منشي شرکتشان و مسئله‌اي را که آقاي رئيس گفته کسي خبر نشود توي پيجر داد بزنم.

بله. من يک همچين آدمي هستم.

نم‌نمک به کارهاي عقب‌افتاده‌ام مي‌رسم. تميز‌کننده مي‌ريزم روي گاز و زنگ مي‌زنم آرايشگاه وقت بگيرم و اتو را مي‌زنم به برق. ديشب رفتم لباسم را پرو کردم و بالاخره شکلات خريدم براي روي ميز. يادم بماند اسيد بريزم توي دستشويي قبل ِ شستن؛ توي کابينت‌ها را کمي مرتب کنم و آخر هفته نخود لوبيا بگذارم خيس بشود.

خودم را تصور مي‌کنم که تا ده سال ديگر، بيش‌تر از اين پير خواهم شد.

رفتم مترو، خريد.

يک اسمي دارند اين روزها براي خودشان. اين روزها که آدم از جلوي شومينه بلند نمي‌شود، مگر که برود توي آشپزخانه ليوان‌اش را پر کند.

خودت ديدي که مادرشاهي تا ته کرد؟ يا: من از سفر مي‌آم

موقع رفتن من همه‌اش توهم داشتم که الان آقاي ط. و آقاي ل. را توي هواپيما مي‌بينم. زد و وقت ِ برگشتن عدل دوتا صندلي جلوتر از من نشسته بودند و من مجبور شدم بروم سلام کنم. بعد، قبل ِ اين‌که چمدانم را هم بگيرم حتي، دويدم رفتم دم ِ گيت ِ خروجي که ببينمش اول. دلم تنگ شده بود و گوشي‌ام هم خراب شده. دوز ِ خانواده به مقدار ِ دلچسبي رفت بالا و من الان خوبم و اصلاً حالي‌ام نيست که دوباره برگشته‌ام سر ِ نقطه‌ي اول و اين سخت‌تر هم هست. بعد من کلي هم گشت زدم توي شهر و يک عالمه خاطره براي خودم زنده کردم. از مدرسه گرفته تا خانه‌ي قبلي و دانشگاه و محل کار وکتاب‌فروشي و باغ‌معين حتي با هتل فجر و هتل اکسين و دم ِ حفاري و شهرک و روزنامه‌فروشي و بستني‌فروشي و خانه‌ي همسايه و همه‌جا. هري‌پاتر هم دوره کردم. جلد دوي ِ جام آتش را فقط نخواندم با سه جلد محفل ققنوس. پدرم خوب بود. خيلي خوب بود. مادرم هم همين‌طور. دوتا جوجه هم آن‌جا بودند طبق معمول ِ خانه‌ي ما. پدرم بازنشستگي‌اش را با کوچک‌ترين عضو خانواده مي‌گذراند. بچه‌ها را دوست دارد. هميشه داشت. من نفهميده بودم تا حالا.

شب اول فقط نگاه کردمش. دلتنگ‌اش بودم. ديدمش، غريبي مي‌کردم انگار. چهار روز بود و يک ماه بود و يک سال بود و يک عمر بود. نرم نرمک نوازش کردم و تنش را دوباره شناختم. دلتنگ مي‌شوم که نيستي. دلتنگ مي‌شوم که نيستم.

يعني واقعاً اون آقاهه‌ي توي بين‌الملل من رو يادش بود که کتاباي بيست سال اول عمرم رو ازش تامين مي‌کردم، يا فقط داشت هيزي مي‌کرد؟

سرم بازار مسگرهاست.

دارم محو مي‌شوم؛ تمام و کمال.