ما دو عدد موجود افسرده‌ي تو ذوق خورده‌ي خونه عوض‌نکن هستيم امشب. شب‌به‌خير هووووو !

عيد بود. سه سال پيش گمانم. بلکه هم چهارسال. زن‌برادرم سال‌تحويل آمده بود اهواز. دو روز بعدش شنيديم که يک وقتي گريه کرده که دلش تنگ شده براي مادرش. براي خواهرهاش.

نفهميديم آن وقت. خنديديم به‌اش.

شايد که يک وقتي ببينم به تمام‌شان رسيده‌ام.

شايد.

جاي خالي‌ يک چيزهايي پر نمي‌شود اما در جاي خودشان.

يعني مي‌دانست.

يعني مي‌داند.

بودن به وقت ِ نبودن.

نبودن به وقت ِ بودن.

يک کف ِ دست، ديگ و پاتابه‌ي مسي.

آويزان مي‌کنم بالاي اجاق گاز.

سوقات زنجان است

براي خودم.

کفترها را پر مي‌دهم بروند جاي ديگر.

که عزيزي.

که عزيزتريني.

اين‌قدر که اين چندوقته زندگي محافظه‌کارانه و برنامه‌ريزي شده پيش‌رفته، همين امشب طغيان کرديم و برنامه چيديم فردا ظهر بريم تبريز عروسي ِ دخترعموي بابک دسته‌جمعي و خوش بگذرونيم و شنبه شب برگرديم. بي‌خيال ِ کار و مشق و همه‌چي.

احتياج دارم.

اگر نويسنده‌ي اين سطور بخواهد شرح‌حالي چندکلمه‌اي از احوالات خود ارائه دهد، بايد بگويد که دارد بالکن را تميز مي‌کند و به کله‌ي پدر هرچي ياکريم ِ خر ِ بي‌ناموس است، ارادت مي‌فرستد.

که سر ِ صبحي توي نم‌نم باران بروي گل برام بچيني بياوري بگذاري کنارم و بروي.

که چشم‌هام را باز ِ ديدن سپيدي ِ برفي کني که توي تاريکي‌ام هيچ پيدا نبود.

هي سهم ِ من، سهم ِ تو مي‌کنم توي اين خستگي. اين‌جا مال ِ من است وقتي که نيستي. وقتي که هستي هم. يک روز مي‌گذارم مي‌روم. نه گمانم حتي ببيني.

شير آب چکه مي‌کرد و ظرف‌هاي شام نشسته مانده بود توي ظرف‌شويي. پا شدم يک گوشه يادداشت کنم دوتا حوله‌ي کوچک بگيرم براي توي دستشويي و ديگر خوابم نبرد. نمي‌دانم چه کار کنم. نه کاري دارم، نه کتاب ِ جديدي، نه حوصله‌اي براي درس خواندن. کاش مي‌رفتم. هرکجا.

برگشتيم خانه ديروز. هي باز کردم اين‌جا را چيزي بنويسم، حرفي‌ام نيامد. لابد خوب بوده.