some old nightmares

برگشته بودم، انگار اگه من نبينم­ش، اون هم نمی­بینه. یه جای کار می­لنگید. اون روز بود که بو بردم یه جای کار می­لنگه. اومده بود توی اتاق، با جعبه­ی دستمال کاغذی. نماز می­خوند اون اتاق مامان­اش، نماز می­خوند. لباس تن­ام بود، ولی پاهاش پیچیده بود دور تن­ام. اومد توی اتاق با جعبه­ی دستمال کاغذی. برگشته بودم که نبینم­اش. جعبه رو گذاشته بود کنارش. ندیدم چقدر ایستاد. برگشته بودم و چشم­هام رو روی هم فشار می­دادم. اون روز بود که فهمیدم یه جای کار می­لنگه. زنگ زده بود بهش که دستمال کاغذی بیاره. گفتم «می­خواد بیاد توی اتاق؟» گفت «آره، مگه چه عیب داره؟» هیچی نگفتم و برگشتم که نبینم­اش. نبینم که میاد تو، که می­بینه من لباس تنمه ولی پاهاش حلقه زده دور تنم و تکون می­خوره. عقب، جلو، عقب، جلو. بدم می­اومد دیگه. بدم می­اومد انگار که یه جای کار می­لنگید. تن ِ من یعنی واسه بقیه، واسه دیدن­شون. کی بود که چشم­هامو باز کردم؟ چشم­هامو باز کردم و زل زدم توی چشم­هاش. لباس تن­ام نبود. انگار که نبود. دست کشید به گونه­ام. ترسیدم. لرزیدم. دیده بودمش. در ِ خونه رو باز کرده بود. سلام­ام رو نشنیده بود. پرسید «سلامت کو؟» به­اش گفتم «نشنیدی». نشنیده بود سلام کرده­م. از پشت توری فلزی نشنیده بود سلام­ام رو. اومده بود توی اتاق. اومده بود و می­دید لباس تنم نیست و دراز کشیده­م و چشم­هام بسته است. دست کشید به گونه­ام. باز کردم و دیدمش. یهویی انگار همه­چی روشن شد. انگار یکی کلید برقو زده باشه و همه­چی از تاریکی جون بگیره. جون بگیره و دست بکشه روی گونه­ام و چشم­هام رو باز کنم ببینم وایساده بالای سرم و لباس تنم نباشه زیر یه لا ملحفه. که باز کنم چشم­هامو. که نگاهش کنم و نگاهش کنم و نگاهش کنم و دست ِ آخر بپرسم «نوبت توئه؟» انگار که صف کشیده باشن در اتاق و منتظر نوبت باشن و یهو اون اومده باشه دست بکشه به گونه­ام و لباس تن­ام نباشه و زیر یه لا ملحفه دراز کشیده باشم با چشم­های بسته. که باز بشه چشم­هام از لمس دست­های هرزه­اش و بپرسم «نوبت توئه؟» انگار که نوبتی باشه و فرصتی و انتظاری. انگار که منتظر باشه بیاد کنار من ِ بی­لباس با چشم­های بسته و دست بکشه روی گونه­هامو من چشم­هامو باز کنم نگاه کنم به­اش که دست می­کشه روی گونه­ام. که بپرسم «نوبت توئه؟» و بپرسه «بدت میاد؟» و من عدل سر ِ همون لحظه خنده­ام بگیره از حرف­های کلیشه­ای و عدل همون لحظه بخندم و روزی ده بار، صد بار، هزار بار از خودم بپرسم اگه خنده­ام نگرفته بود اون لحظه، که فکر کنه بدم نمیاد و بیاد دراز بکشه کنار تن برهنه­م و دست بکشه به تنم و غیر ِ همون خنده هم هیچی ته ِ دلم نباشه و هی فکر کنم «این اسمش تجاوزه» و این فکرها هیچی رو عوض نکنه که عدل سر ِ همون لحظه که دست کشیده بود به گونه­ام و پرسیده بودم «نوبت توئه؟» خنده­ام گرفته بود و فکر کرده بود خنده­ی رضایته و دراز کشیده بود کتار تن ِ برهنه­م که زیر ِ یه لا ملحفه بود. دراز کشیده بود و دست می­کشید و من خنده­ام گرفته بود و حتی دست­اش که رفت طرف ِ کمر شلوارش، خنده­ام بند نیومد. که به خودم گفتم «بکش، که این پشت_بند ِ همون ظهریه که دراز کشیده بودی و لباس تن­ات بود و پاهاش حلقه زده بود دور ِ تن­ات، که اومد توی اتاق و جعبه­ی دستمال کاغذی رو سر داد کنار ِ دست­اش». پشت­بند ِ همون ظهر بود، گیرم با یه آدمی که ندیده بود پاهاش پیچیده دور ِ تن ِ تو، با لباس. ­