گواهی‌نامه نامه

سرهنگ ِ آئین‌نامه، روز اول یکی از پسرها را به بهانه‌ی زبان‌درازی انداخت بیرون‌، که باقی عبرت بگیریم. خوب هم کرد، تا دقیقه‌ی آخر ِ جلسه‌ی سوم، کسی جرات نمی‌کرد سر ِ کلاس حرفی بزند، مگر این که خود ِ سرهنگ، مزه‌ای بپراند. –مثل آن دفعه‌ای که یکی از بچه‌ها به‌اش گفت بلندتر بگوید و جواب شنید: اگه دو ساعت رو داد بزنم که شب پیرزنه راه‌ام نمی‌ده خونه- کلاس فنی اما وحشتناک بود. مهندسه، جوان بود و مودب، -محض خاطر ِ خوش‌‌تیپی‌اش، روز دوم مانتو کوتاهه‌ام را پوشیدم و کلی هم آرایش کردم- همین –قربانش بروم- حجب و حیاش، پدرمان را درآورد. دقیقه‌ای نبود که یکی از پسرها متلکی نندازد یا یا روی صندلی‌اش، چنان جابه‌جا نشود که پنج دقیقه صدای جیرجیر نیاید. ماراتن ِ اعصاب ِ وحشتناکی بود که همه‌مان تا ته‌اش طاقت آوردیم.

از آن‌جا که همه می‌فرمودند مربی آقا به‌تر است، داشتم خودم را راضی می‌کردم به پسره رو بزنم روزی دو ساعت باهام بیاید تمرین، که زهرا یادم انداخت ما فمینیست هستیم! با عزم مصنوعی به دختر منشیه گفتم: همراه ندارم، مربی خانم لطفاً. دیروز، تمام وقت دعا به جان دختره کردم، کلی با این مربیه به‌ام خوش گذشت و توی سر و کول هم زدیم. آخرش رسماً چیزی می‌خواست به‌ام بگوید، می‌گفت: «هدیه، مامان این کار را بکن» کلی هم ازم تعریف کرد، منتها تا می‌گفت «دست فرمانت خوب است»، می‌زدم توی جدول، وقتی هم از کلاج گرفتن‌ام تعریف می‌کرد، خاموش می‌کردم. قرار شد آن سه روز ِ آخر، فقط بزند توی سر ِ رانندگی‌ام، تا جلوی افسر ممتحن آبروریزی نکنم.

فرموده‌اند آخر ِ این دوره، یک امتحان دارند با کامپیوتر. نشسته‌ام Need for Speed تمرین می‌‌کنم، چیز دیگری ممکن است باشد؟!