کوچولو کز کرده بود یک گوشه‌ی قلب‌ام، نه تکان می‌خورد، نه حرف می‌زد؛ محبت دل‌اش می‌خواست و نوازش. از من که برنمی‌آمد، آدم چقدر دست‌هاش را حلقه کند دور ِ تن‌اش، بلکه کوچولو آرام بگیرد.
شب که شد، توی شلوغی ِ آدم‌ها و صداها و رنگ‌ها و طعم‌ها، حال‌اش خوب شد، بی این که کسی لب‌هاش را ببوسد و اندامش را فشار دهد. لمس ِ دست‌هات برا زنگار ِ قلب‌اش کفایت می‌کند.