يک فقره معده‌ي خوش‌بخت مي‌باشم که به علت ذيق ِ وقت، باشگاهش را پيچانده و شاد و شنگول، آمده منزل، شير توت‌فرنگي خورده با يک عالمه لواشک ترش. ناهارش روي گاز دارد قُل‌قُل مي‌کند و سيگار هم به قدر کفايت دم ِ دستش دارد.

آدم بيش‌تر از اين چه مي‌خواهد؟