اتوبوس‌هاي خط ميدان قدس-رسالت، از توي شريعتي مي‌روند و سر ِ خيابان ِ شما، ايست‌گاه دارند. پيشاني‌م را تکيه مي‌دهم به شيشه، نگاه مي‌کنم داخل کوچه. زياد پهن نيست اما کناره‌هاش، پر ِ درخت‌اند. تو را يادم مي‌آيد وقت ِ رد شدن ازخيابان. قدم‌هاي بلندت را يادم مي‌آيد و عجله‌ات را. فکر مي‌کنم: اين‌قدر که تو در ذهن ِ من ناميرايي، چيزي از من در خاطر ِ تو مانده؟

گورستان است که مرده‌ها را زنده مي‌کند.

اصلاً بهانه بود. مگر هيچ جاي ديگر ِ شهر، ساتن زرشکي پيدا نمي‌شد براي کوسن که من دو ساعت وقتم را تلف کردم از اين سر ِ شهر بروم آن سر، توي شلوغي ِ تجريش دنبال پارچه فروشي بگردم و بعد بيايم بنشينم توي اتوبوس، پيشاني‌ام را تکيه بدهم به شيشه، در جواب کسي بگويم که: آره، اين اتوبوس از شريعتي مي‌گذرد و يک‌هو، خودم يادم بيايد به آن روزي که بودي و آن روزي که نبودي ...

گورستان است که آدم را ياد ِ مرده‌ها مي‌اندازد.

آره، من هميشه آن‌جا دل‌ام مي‌گيرد. نمي‌دانم نگاه ِ بوف کنم و آن پارک ِ کوچکي که نشسته بوديم توش، يا برگردم نگاه ِ قفسه‌هاي نشر باغ کنم که برات «اسکار و خانم صورتي» را گرفته بودم، توي فرصتي که مانده بود تا آمدن‌ات جلوي پست ِ تجريش. آن‌جا هميشه يادم مي‌افتد به يک سال و اندي پيش. اردوي دانش‌جويي، شب ِ توي قطار، مقنعه‌ام که يکي از بچه‌ها خوابيده بود روش و چروک شده بود و بد هم چروک شده بود، صبحانه‌ي ايستگاه راه‌آهن، نمايش‌گاه ِ کتاب و باران و سرما و آن بي‌پناهي ِ عميقي که به‌ام دست داده بود وقتي گوشي‌ات در دسترس نبود و توي تاکسي تا تجريش و انتظار ِ اين که بيايي و من هنوز يادم مانده که دوست داشتم بايستم رد شدن‌ات را از خيابان تماشا کنم و آخر، با اين که زودتر از تو رسيده بودم هم نشد که ببينم. آره، من هميشه آن‌جا دل‌ام مي‌گيرد. آن‌جا، متعلق به تنها روزي است که من توش کنار ِ تو حس ِ خوش‌بختي را ذره ذره نوشيدم و سيراب نشدم. آن‌جا مال ِ گذشته است، مال ِ خاطره‌هاست، گورستان ِ آدم‌هاي مرده است.

گورستان است که آدم را خاک مي‌کند، حتي پيش از موعد.

حالا بيا بگذار چشم‌هات برق بزند که من را پيدا کرده‌اي. بيا بگذار من دل‌ام پايين بريزد از فکر ِ تو. بيا بگذار من دوباره بميرم و بميرم و بميرم. که تو اولين عشق ِ من نبودي، آخرين بودي که ماندي و مردي و جاودانه شدي. هي، تو مگر نمي‌داني که خيلي وقت است حکايت ِ تو توي ِ کتاب ِ من تمام شده؟ مگر نمي‌داني که مرده‌اي و من خاطره‌هات را چال کرده‌ام گوشه‌گوشه‌ي خيابان‌هاي اين شهر؟ مگر نمي‌فهمي که من ديگر نمي‌ايستم روبه‌روي شهر ِ کتاب ِ هفت‌حوض، که يادم بيافتد تو آن روز نيامدي؟ نمي‌دانستي من پاي ِ کوهنوردي ندارم، که مبادا يادم بيافتد طعم تنهايي با تو؟
نمي‌بيني توي چشم‌هاي روشنک، پي ِ رد ِ نگاه ِ تو مي‌گردم؟

تو ديگر مرده‌اي. تنها گورستان است که تو را براي من زنده مي‌کند.
من بر مزار توست که ذره ذره مي‌ميرم.

حکايت اول: ظهر جمعه، بدون ِ شما
هندونه‌ي شيرين مشهدي، ببر به شرط چاقو، ببر به شرط شيريني..
ظهر بود، ظهر ِ جمعه. از مهماني‌ ِ اجباري آخر هفته، برگشته بوديم خانه. خسته‌ي کم‌خوابي بودم و خسته‌ي کارهايي که مانده بود. مي‌خواستم بخوابم و نمي‌شد. کسي بيرون ِ پنجره مي‌خواست هندوانه بفروشد و کسي توي ذهنم، دانه دانه کارهام را مي‌شمرد و شعاع ِ نور بود که همين‌طور از پنجره‌ي بدون ِ پرده، مي‌ريخت توي اتاق.
شب، رفتم بيرون قدم بزنم توي تاريکي و سکوت. سکوت ِ ديروقت ِ خيابان‌ها را دوست دارم.

حکايت دوم: طناب ِ کلفت
مفهوم ِ خانواده هي دارد توي ذهنم ناقص مي‌شود. تقصير ِ تفاوتي بايد باشد که توي آدم‌ها هست. سر ِ شام، عروس ِ نازنين‌مان، به شوخي مي‌پرسد: «با فلان مبلغي که قرار است به‌ام پاداش بدهند، چه چيزي بخرم، به‌تر است؟» ساناز دم گرفت که: «خاله، فلان چيز را براي بچه بخر» عروس ِ نازنين ِ هفت‌ماهه باردارمان، با خونسردي و بي‌اعتنايي گفت: «براي خودم مي‌خوام خرج‌اش کنم» مادر ِ ساناز، به‌اش توپيد: «غذات را بخور، زياد حرف نزن» من سرم را انداختم پايين، نه حرفي زدم، نه فکري کردم.
هيچ ربطي به اين حس ِ خواهر شوهري ندارد، اختلافي که توي طرز فکرمان هست، باعث مي‌شود نتوانم تحمل‌اش کنم.
د.ب هم آخر ِ هفته‌ها اصرار دارد ما را ببرد خانه‌شان.
من راستش تعجب مي‌کنم از اخلاق ِ د.ب توي خانه‌شان. هيچ‌اش با آن خاطره‌اي که توي ذهن من مانده نمي‌خواند. من اين برادر ِ صبور و مهربان را نمي‌شناسم که مدام کوتاه مي‌آيد و همه‌چيز را با حرف و شوخي، سعي مي‌کند متعادل نگه دارد.
اصلاً کم مي‌شناسم‌اش. دو ساله بودم که آمد تهران ليسانس‌اش را بگيرد. بعد، سه چهار سالي همان‌جا اهواز توي صنايع فولاد کار مي‌کرد، صبح ِ زود مي‌رفت و شب ِ ديروقت مي‌آمد و من هيچ نمي‌ديدم‌اش. بعد هم دوباره برگشت اين‌جا که درسش را ادامه بدهد. اين است که من زياد نديده‌ام‌اش و زياد نمي‌شناسم‌اش و مهرباني‌هاش برام بيگانه است.

حکايت سوم: تورنامه
خواهرم که اين‌جا بود، کلي از اين پسره هم‌کار ِ جديدمان خوش‌اش آمد، هي داشت يادم مي‌داد من چه‌طور رفتار کنم که حرفي بيش‌تر از سلام و خداحافظ‌هاي هر روزه‌مان به هم بگوييم. سر ِ ناهار، ظرف سس را دادند دست ِ من که: ببر به‌اش بده. طفلک خفه شد از هول ِ سس تعارف کردن‌ ِ من. آن اتاق، بچه‌ها مرده بودند از خنده.
من فقط قيافه‌اش را دوست دارم و لباس‌هاش را. من هم که مي‌داني، از خيلي قيافه‌ها خوش‌ام مي‌آد.

حکايت چهارم: آگهي ِ استخدام
يک پارتنر ِ نيمه‌وقت، جهت انتخاب و خريد ماشين لباس‌شويي نيازمنديم.
علاقه‌مندان، تا پايان وقت اداري روز چهارشنبه، دهم خرداد، resume ي خود را به آدرس زير ارسال نمايند:
تهران، طبقه‌ي سوم.

حکايت پنجم: دوست‌دار نامه
کسي پيدا نمي‌شود که من را دوست داشته باشد و پول هم داشته باشد و دست و دل‌باز هم باشد و دل‌اش بخواهد من را سر ِ حال بياورد و چشم‌داشتي هم نداشته باشد در عوض؟! من اين را مي‌خواهم، تقريباً با تمام ِ وجود!

حکايت‌ شش‌ام: که من تمام ِ حرف‌هام، انگار که دروغ بودند يا از سر ِ اجبار...
خانه‌ي زهرا، نشسته‌ايم پاي کامپيوتر، توي اتاق ِ پدر و مادرش. من محو ِ لوکيشن ِ ميز کامپيوتر شده‌ام. زهرا عکس ِ قرارهاي وبلاگي ِ دوسه‌سال پيش‌شان را نشانم مي‌دهد و من همين‌طور يکي يکي عکس ِ آدم‌هايي را که از روي نوشته مي‌شناسم‌شان، رد مي‌کنم و داريم مي‌خنديم به اين که يک زماني بود که آدم لذت مي‌برد برود بنشيند توي کافه و آدم‌هاي آشناي غريبه را ببيند و ... يک‌هو قلب‌ام مي‌ايستد. عکس ِ تو مي‌آيد جلوي روم، بادگير قرمز تن‌ات است و دراز کشيده‌اي توي برف‌ها. نصف ِ صورت‌ات زير ِ عينک‌آفتابي‌ات قايم شده و همان لبخند ِ مسخره نشسته روي لب‌هات. داشتم فکر مي‌کردم به اين که لبخندت را مي‌شناختم. به اين که وقت ِ فکر کردن مي‌نشست روي لب‌هات يا وقت ِ حرفي نداشتن يا وقت ِ کيفور شدن‌ات ... پرسيد: تو چي ِ اين آدم رو دوست داشتي؟ خواستم جواب بدهم، ديدم که نمي‌توانم چشم‌هام را برگردانم طرف ِ زهرا. همان‌طور که زل زده بودم به صورتت، گفتم: من عاشق ِ شلوارش بودم.
شلوار ِ جين‌اش، مي‌افتاد روي کفش‌هاي کوه. پشت سرش که راه مي‌رفتم، هميشه سرم پايين بود و نگاه ِ کفش‌هاش مي‌کردم.

پ.ن: اين حکايت، يک کمي شورتر شد از آن که به واقع بود. گمانم تقصير ِ من باشد که کتاب خورد به نمک‌دان ِ روي ميز آشپزخانه، افتاد، ريخت.

حکايت هفتم: تمام ِ ناتمام
اين نوشته، قرار نبود اين‌جا تمام بشود. حرف‌هاي ديگري هم داشتم. اما خواب‌ام مي‌‌آيد. مي‌خواهم بروم توي اتاق د.ب، يک کمي سرم را بگذارم روي ميزش و چشم‌هام را ببندم.

حالا، هر چقدر هم که به‌ام فشار بيايد، نمي‌آيم بگويم که I miss you, man، يا به‌ات ابراز علاقه کنم، هرقدر هم که توي لحظه، حس کنم دوست‌ات دارم.

من، يک حضور پيوسته‌ي کوتاه را ترجيح مي‌دهم به حضور مقطع ِ هميشگي. اما اين که بيايم هر روز ببينم‌ات، خسته‌ام مي‌کند.

دل‌ام آن نوشته‌ي خداحافظي را مي‌خواهد، يک‌کمي.

درد گرفت قلب‌ام، از حرفي که زد.

خنده‌ام مي‌اندازد. نمي‌دانم کي بود که براش اس‌ام‌اس زدم ديگر اين رابطه را نمي‌خواهم، چون اذيت‌ام مي‌کند، و جواب نداد.
از اداره به‌ام تلفن مي‌زند. زل مي‌زنم به شماره‌اش، جواب نمي‌دهم. نيم ساعت بعد، براش پيغام مي‌فرستم که: did you call? جواب مي‌دهد: اوکي، سلام، چطوري؟ کجايي؟
جواب نمي‌دهم. دفعه‌ي بعد که زنگ مي‌زند، نشسته‌ايم توي سالن ِ کوچک ِ تاتر، خودمان را گرفته‌ايم که نخنديم. باز هم جواب نمي‌دهم.

هي هرچه مي‌گذرد، بيش‌تر شک مي‌کنم.

اصغر همت يکي از اسطوره‌هاي دوازده سيزده سالگي ِ من بود با آن صداي خمار و صورت ِ خسته‌اش.
ديروز که نگاه‌اش کردم وقتي تکيه داده بود به پيش‌خوان کافه و با آتيلا پسياني حرف مي‌زد، اسطوره مرد. همين.

قابليت‌هاي خانوادگي. سه‌تايي قبل از شروع تاتر، وسط ِ آن همه روشن‌فکرنما، حرف مي‌زديم و مي‌خنديديم.

وسط ِ اجرا، برگشت توي گوش‌ام چيزي گفت. جواب دادم: خيلي کم خنده‌ام گرفته، تو هم توي گوشم وزوز کن.

بختياري‌ها، امام‌زاده‌اي دارند موسوم به سلطان‌ابراهيم، که در گويش عاميانه، به‌اش مي‌گويند «سلطون ابراهيم» لطيفه‌اي هست با اين مضمون که يک بختياري، وقت ِ زيارت ِ خانه‌ي خدا، توي شلوغي و گرما کلافه مي‌شود، مي‌گويد: «يا سلطون ابراهيم، خُت (خودت) ما نه (ما را) از اي جهنم نجات بده»
وسط اجرا، برگشت اين را توي گوشم گفت. زل زدم به زمين ِ تاريک، سعي کردم جلوي خنده‌ام را بگيرم. از سالن که آمديم بيرون، شروع کردم به خط و نشان کشيدن: يک بار ديگر، من ِ خسته را بلند کنيد بياوريد تاتر .. خيلي خنديديم.

اصولاً تنها چيزي که من توي اون نمايش تحسين کردم، اين بود که خود ِ بازيگرا خنده‌شون نمي‌گرفت.

آخر ِ شب، خسته، کز کردم کنج ِ ديوار. آن اتاق Family Stone تماشا مي‌کردند. من توي صدا خواب‌ام نمي‌برد. صبح که بيدار شدم، هنوز خسته بودم.

هوم. لذت ِ مبسوطي بود تماشاي Underworld: Evolution توي تاريکي ِ ديروقت ِ شب. فيلم ِ معرکه‌اي بود. رنگ‌هاي سرد، حرکت ِ دوربين. فوق‌العاده است ذهنيت ِ اين مرد. من عاشق تصويرهاي اين فيلم شدم. فوق‌العاده بود.

مي‌گويم: موافقي يه ماشين‌لباس‌شويي بگيريم؟
مي‌گويد: بحث ِ اين furniture رو که پيش کشيدي، فکر نمي‌کردم تا يکي دو ماه ديگه بري دنبالش، يه روز اومدم خونه، ديدم اينا رو آوردن. حالا اگه ماشين‌لباس‌شويي مي‌خواي، من لباس‌هام رو نشورم تا بگيري.

حالا من هي خواب‌ام بيايد و خميازه بکشم و کم کار کنم.

خب، من قبلاً گفته بودم. معاشقه را بيش‌تر از عشق‌بازي دوست دارم.

بحث ِ بيست و چهار ساعته بودن ِ عمر ِ هر اتفاقه، نه ديسکو رفتن و با هم خوابيدن.
آدم مگه چقدر زنده‌اس؟

توي خداحافظ گاري کوپر بود که مي‌گفت «آدم با خودش فکر مي‌کنه دوست‌اش دارم، بعد مي‌بينه فقط يه بغل‌خواب پيدا کرده»، يا از جاي ديگه مونده توي ذهنم؟

انگشت‌هام ليزند. نمي‌توانم نگه‌ات دارم.

اصلاً خيلي وقت است که نخواسته‌ام کسي را نگه دارم.

ذهنيت هم اين وسط يک کمي دخيل است. آدم با خوش‌خيالي چشم‌هاش را مي‌بندد و مي‌رود جلو، يک‌هو باز مي‌کند مي‌بيند روبه‌روش تاريک ِ تاريک است.
حالا تا يک جايي مي‌شود کورمال کورمال جلو رفت، يک وقتي آدم ديگر پاهاش تاب ندارند، مي‌افتد روي زانوهاش و زار مي‌زند.

فکر کنم اين يکي از حرف‌هاي خودم باشد که «توي چشم‌هاي توست که زيبا مي‌شوم» حالا اين را روي چه حسابي گفته‌ام، خودم مانده‌ام. که من آن دوره‌اي که کسي بود که دل‌ام بخواهد توي چشم‌هاش زيبا باشم، عمراً سرم را نمي‌آوردم بالا نگاه‌ ِ چشم‌هاش کنم، و ديگراني هم جسارت داشته‌ام توي چشم‌هاشان خودم را ببينم، هيچ کدام چشم‌هاشان آينه‌اي نبودند که من مهم باشد برام که چه‌گونه‌ام آن‌جا.
حالا
اين را مي‌خواهم بگويم، که از آن دختري که توي چشم‌هاي تو هستم، زياد خوش‌ام نمي‌آد. چرايش را نمي‌دانم. حدس مي‌زنم، اما آن‌قدر مهم نيست لابد که بگويم.

بدي‌اش اين است که آدم سعي مي‌کند خودش را عوض کند.

خوبي ِ اين فيلم ِ Underworld: Evolution اين بود که ديالوگ زياد داشت. –منظورم از ديالوگ، دقيقاً آن حرف‌هايي است که حس مي‌کني بازي‌گر با همه‌ي وجودش گفته، و بعد از تمام شدن ِ فيلم، هي توي ذهن‌ات چرخ مي‌خورند.- حالا هي نشسته‌ام اين‌جا، صداي مردي توي ذهنم، يک وقتي مي‌گويد: Brother, what have you done?، يک وقت ِ ديگر، مي‌گويد: You are asking me to help you kill my son? يا نگاه ِ سلين توي ذهنم درد مي‌آورد که اشاره مي‌کرد به مايکل که we’re not leaving him here و اصلاً آن لحظه‌اي که مردد، پرسيد: what will I become? و جواب شنيد که: the Future. حالا، تمام اين حرف‌ها دارند توي ذهنم مي‌چرخند و يک عالمه رنگ ِ و يک عالمه صدا و تصوير.

اما اين که من بخواهم ادعايي داشته باشم، محال است. محض ِ همه‌ي حرف‌ها.

حالا اگر خواستن اشتباه باشد يا نه، اگر دير باشد يا نه، اگر بي‌فايده باشد يا نه، اگر شدني باشد يا نه ..

توي عمق واقعه، آدم زود تصميم مي‌گيرد و زود هم پشيمان مي‌شود.
با توام، تارا.

يک وقتي بود، مي‌گفتيم که تا هست، بايد مست ِ بودن‌اش شد.
حالا وقتي که رفت، آن وقت لااقل خاطره‌هاش هست.

انگار که عزاي مرگ ِ زندگان را بگيري.

شب بود، ديروقت. تازه رسيده بود. از در که آمد تو، دست داديم و صورت‌اش را بوسيدم. دل‌ام مي‌خواست محکم در آغوش بگيرم‌اش، نکردم که مي‌دانستم اهل ِ اين تماس‌هاي جسمي نيست. خسته بودم. معده‌م درد مي‌کرد. دست‌هام بوي ِ پودر ِ کف‌شوي مي‌داد و مايع ظرف‌شويي و خاک ِ نشسته روي قفسه‌هاي فلزي که جابه‌جا کرده بودم. کارها را گذاشتم بماند، با هم رفتيم توي اتاق خواب، من از آن‌جا پرسيدم و آدم‌هاش، او از اين‌جا و آدم‌هاي من. او به من گفت که پرويز يک بار به‌اش گفته جاي من محفوظ است –اگر که بخواهم برگردم، و من به‌اش روتختي و پارچه‌هاي کوسن‌ها را نشان دادم و براش تعريف کردم که زهرا وقت ِ خريدشان همراه‌ام بوده و مغازه‌ها را نشان‌ام داده و کمک‌ام کرده.
خيلي حرف زدم و چند بار نزديک بود بفهمد که بغض کرده‌ام. از هاني براش گفتم و اين که توي کارها بين‌مان اختلاف پيش مي‌آيد، از شرکت گفتم و کارهام، از رفت و آمدهاي طولاني، خستگي ِ ديروقت ِ شب که تا صبح توي چشم‌ها باقي مي‌ماند، ديوارهاي کثيف که نتوانستم خوب تميزشان کنم، مردهاي چهل ساله‌اي که به‌ام پيشنهاد مي‌دهند، تنهايي‌ام، ..
دل‌ام تنگ ِ خواهر داشتن شده بود.

ديروز نيامدم شرکت. صبح رفتيم با زهرا، توي پارک ِ نزديک خانه‌شان، شيرکاکائو خورديم با کيک، محض ِ صبحانه‌ي فراموش شده، سيگار کشيديم، محض ِ سامان ِ دل‌تنگي، بعد راه افتاديم ملحفه خريديم با روتختي و پارچه‌ي کوسن و يک لحاف ِ نارنجي ِ شاد ِ نازنين.
دوست داشتم حضور ِ دخترک را در کنارم.

از بوسه‌هاي سريع ِ وقت ِ خداحافظي خوش‌ام مي‌آيد. آرام و يک‌هو، مي‌نشينند روي گونه. آدم تا مي‌آيد عکس‌العمل نشان بدهد، مي‌بيند توي تاريکي ازش دور شده و لب‌هاش نمي‌رسد به صورت‌اش.

تصور کن، من و زهرا، توي شهروند، هي از جلوي قفسه‌ها مي‌گذشتيم، قربان صدقه‌ي بسته‌بندي ِ کالباس‌ها و سوسيس‌ها و قوطي‌هاي کنسرو مي‌رفتيم.

نشسته بوديم توي اتوبوس. سرم را گذاشته بودم روي شانه‌اش. کيف مي‌کردم به خاطر حضور داشتن‌اش و به خاطر لمس ِ گرمي ِ دست‌هاش.
اين گرماي دست، بوسه‌هاي روي گونه، در آغوش‌گرفتن‌هاي وقت ِ خداحافظي را عجيب دوست مي‌دارم اين روزها.

یک کمی –شاید هم بیش‌تر- نگرانم.
تلفن کرده‌اند که این وسیله‌ها را پنج و نیم-شش می‌فرستند خانه.
تنها هستم. کلی هم کار دارم.
نگرانم.

خوش‌بختي ِ آرام و ساده‌اي، حاکم ِ روزهام شده. ديگر، ياد گرفته‌ام وقت ِ رد شدن از جلوي بوف ِ زعفرانيه بغض نکنم. –ساده‌تر است وقتي کنار مانا و زهرا ايستاده باشم و نگاهم توي نگاهشان، به داشته‌هام فکر کنم.
قدر ِ آدم‌هاي حاضر را خوب مي‌دانم. شب ِ نرگس و رکسانا و آرامش ِ دخترانه‌ي تمام ِ وقت، قرار ِ ظهر با زهرا، آمدن ِ مانا، نهار ِ يکتا –با محيط ِ قديمي ِ دوست‌داشتني‌اش، محض ِ بودن‌شان کنار ِ من، وقت ِ خريد ِ تخت و ميز و کمد، نگاه‌هاي عجيب‌شان به من: «دخترک، ديگر بزرگ شده.»، اضطراب ِ من که نگرانم نکند تصميم‌ام درست نباشد، هم‌فکري‌هاشان براي تمام خريدهاي زنانه، براي تشک و لحاف و کوسن و ملحفه و روبالشي. نگاه ِ من به پارچه‌ها .. اين را دوست دارم؟ اين يکي را چه‌طور؟ از اين خوش‌ام مي‌آد؟ مرواريد دوزي‌هاي اين يکي، اذيت نمي‌کند؟ عرض ِ اين کوسن‌ها، چه‌قدر است؟ ببينم، پرده را هم عوض کنم، يا نه؟ واي خداجان، چه تخت ِ خوشگلي، چه لحاف ِ نرمي ..
کور نبوده‌ام من؟ انگار بوده‌ام که حضور چيزهايي را توي زندگي‌ام حس نمي‌کرده‌ام و نمي‌ديدم و تک بعدي، نگاه ِ چيزهايي مي‌کردم که جلوي چشم‌هام بوده. رنگ ِ پرده‌ها را هيچ وقت نمي‌ديدم، مگر وقتي که بخواهم با مامان شوخي کنم که: رنگ ِ موکت و پرده‌تان .. الحمدلله، آخر ِ هارموني است. تا حالا من نبوده‌ام که تصميم بگيرم موکت‌ها را جمع کنيم از روي سراميک‌هاي سفيد، يا نه. من نبوده‌ام که آخر هر هفته، حواس‌ام باشد که حمام و دستشويي حتماً بايد شسته شوند و گاز و کابينت‌ها زود کثيف مي‌شوند. و آن‌قدر ماشين ِ لباس‌شويي را يک حقيقت ِ مسلم توي زندگي‌ام مي‌دانستم، که هيچ وقت نشده بود از خودم بپرسم که اين ملحفه‌هاي چرک را چه‌طور بايد شست.
حالا، حواس‌ام را جمع کرده‌ام که روکش صندلي ِ ميز آرايش، نارنجي است و بايد چراغ‌خوابم را نارنجي بردارم، لحاف‌ام را نارنجي بردارم، و برام سوال شده که وقتي اين پرده‌ي زرد ِ گل‌دار را دوست ندارم، چرا عوض‌اش نکنم؟
اين کارهام را برادرم، با بي‌اعتنايي نگاه مي‌کند. از دست‌اش عصباني مي‌شوم، بعد سعي مي‌کنيم که خود را با هم هم‌آهنگ کنيم. او برمي‌دارد قفسه‌هاي کتاب‌خانه را مي‌چيند سر ِ جاشان، من بعد از سه بار خواهش، خودم زباله‌ها را برمي‌دارم ببرم بگذارم دم ِ در.
خسته مي‌شوم از فکر ِ کارهايي که بايد انجام بدهم تا اين‌جا را بتوانم بگويم خانه. هنوز د.ب که مي‌خواهد برود آن‌جا، مي‌گويم: «مي‌آيد اهواز» و هنوز گاهي با خودم فکر مي‌کنم که:
اين خانه قشنگ است، ولي خانه‌ي من نيست
اين خاک فريباست، ولي خاک ِ وطن نيست
که آن وقت‌ها، توي صفرهاي يک هفته‌اي‌ام، با مانا مي‌خنديديم که: اين‌جا براي من، مملکت ِ غريب است.
غريب نه، غريبه. که گنج‌هام آشناترش مي‌کنند هر روز.

پ.ن: من نمي‌دانم چرا هيچ نتوانستم حس‌ام را درست و حسابي تشريح کنم که چه‌طور است که توي بيست و يک سالگي، آدم طعم ِ استقلال از اين جنس را بچشد. حقيقت‌اش، اين روزها بيش‌تر به تنهايي معتقدم تا استقلال، که اين فرشته‌هاي کوچک ِ روي زمين، پرش مي‌کنند برام.

تايتل: مرجان، تو منو کشتي؛
يا: چگونه در يک هفته لاغري را بياموزيم؟

حکايت اول.
نشسته‌ايم توي کافه کلبه، دانه‌هاي قهوه را به سر و کله‌ي هم مي‌کوبيم. ميم‌تا مي‌گويد: من لذت مي‌برم که اين جوونا اين‌قدر شادن. به چشم‌غره‌هاي کافه‌چي اعتنا نمي‌کنيم و يک ساعت و ربع، هم‌چنان مي‌نشينيم حرف مي‌‌زنيم. اس‌ام‌اس مي‌زنند به ميم‌تا: شهريار ‌کوچولو توي دکّون تنهاست. بچه را بلند مي‌‌کنيم مي‌بريم آن‌جا، ميم‌واو بامان نمي‌آيد. بايد برگردد خانه. لبريز ِ سرخوشي ِ ملايمي است که توي کافه به رقصيدن وا مي‌داردش.
بعدتر، عکس‌ها را نگاه مي‌کنم، مي‌بينم توي هيچ کدام‌شان من نيستم.

حکايت دوم.
ميم‌تا توي خيابان، مضطرب اين‌ور و آن‌ور را نگاه مي‌کند. کانتکت ِ شديدمان يک‌هو قطع شده، شهريار کوچولو غيب‌اش زده، زصاد به‌اش انگ ِ gay بودن چسبانده، من خودم را جر مي‌دهم برويم جلو گوش بدهيم ببينيم آن‌ور ِ خط‌اش چه کسي است و چه مي‌گويد ..
شهريار کوچولو يک‌هو غيب‌اش زد، ميم‌تا سر ِ ميدان، مضطرب، زل زده بود به خيابان.
خداحافظي کرديم، رفتيم پي ِ کارمان.

حکايت سوم.
تنهايي راه مي‌افتم بروم دلاوران، براي اتاق‌خواب‌مان يک کتاب‌خانه بگيرم و يک ميز آرايش که کشوهاي بزرگي داشته باشد. توي راه ِ برگشتن به خانه، احساس مي‌کنم ذهن‌ام تغيير کرده.
من عاشق شده‌ام.

حکايت چهارم.
هنوز معشوق‌ام را انتخاب نکرده‌ام. توي مغازه قدم مي‌زنم، يکي يکي سرويس‌خواب‌هاي ام‌دي‌اف را از نظر مي‌گذرانم، هر کدام يک عيبي دارند. تخت ِ دوطبقه‌اش، زيادي فانتزي و بچه‌گانه است. اتاق‌خواب‌مان براي دوتا تخت ِ يک نفره، کوچک به نظر مي‌آد. مردک ِ فروشنده، وقتي دارم ازش در مورد ميز توالت ِ هر سرويس پرس و جو مي‌کنم، تخت‌خواب دونفره‌اي را نشانم مي‌دهد: اگر از اين کار خوش‌تان آمده باشد .. عرض مي‌کنم: خير، دوتا يک نفره مي‌خواهم.
- چرا؟
از آن خنده‌هاي زورکي مي‌نشانم روي لب‌هام: خواهر برادري !

حکايت پنجم.
زيادي عاشق شده‌ام. فکر ِ آن آهن‌پاره‌هايي را که به‌شان مي‌گويند فرفوژه و فکر ِ قيمت ِ مناسب‌شان را کاملاً از سرم بيرون کرده‌ام. به شدت آمادگي ِ اين را دارم که تمام پس‌اندازم را بدهم براي خانه مبلمان بخرم که مردک ِ فروشنده، نان ِ خودش را آجر مي‌کند.

حکايت ششم.
- چه‌قدر قيافه‌ي شما براي من آشناست. من شما را قبلاً نديده‌ام؟
- نخير، امکان ندارد.
- شهرستاني .. جايي ..
- مثلاً کجا؟
کمي فکر مي‌کند: - کاشان نبوده‌ايد؟
-خير، من تا حالا کاشان نرفته‌ام.
بعدتر اعتراف مي‌کند: من هم تا حالا اهواز نبوده‌ام. لابد کسي شبيه ِ شما توي ذهنم مانده.
- لابد.
دارم آلبوم‌ها را ورق مي‌زنم. کيف مي‌کنم از ديدن کمدي که يک بخش‌اش تخت ِ تاشو است، فکر مي‌کنم: خب، يک تخت را مي‌گذاريم توي اتاق خواب، اين يکي را توي اتاق پذيرايي. اما هنوز به نظرم کشوهاي همه‌ي ميز توالت‌هاش، کوچک‌اند. توي فکرم که فردا بروم دويست سيصد تومان ِ ديگر از حساب‌ام بردارم، و بالاخره يکي‌شان را انتخاب کنم.
سرم را بالا مي‌کنم آلبوم را به‌اش پس بدهم، مي‌بينم زل زده به من:
- مي‌تونم يه سوال بکنم؟
- بفرماييد.
- شما ازدواج کرده‌ايد؟
- نخير.
- چند سالتونه؟
- چند سال به‌ام مي‌آد داشته باشم؟
- بيست و چهار- پنج.
- بيست و دو.
- بيست و دو؟
- در واقع بيست و يک.
کمي مکث مي‌کند. زل زده به صورت‌ام. يک ابروم را مي‌اندازم بالا و نگاه‌اش مي‌کنم. مي‌گويد: مي‌توانم بعداً هم ببينم‌تان؟
جور تهوع‌آوري اين فکر از ذهن‌ام مي‌گذرد که: مردک با اين تن صدا و طرز حرف زدن، از همين حالا و از فکر هم‌خوابگي ِ احتمالي با من، تحريک شده. چشم‌ها و نگاه‌اش، من را ياد چشم‌ها و نگاه ِ عباس اندازد. يک نگاه مي‌اندازم به شکم ِ گنده و موهاي نسبتاً ريخته‌اش، يک نگاه ِ ديگر به صورت‌اش، که خم شده سمت ِ من و با اشتياق نگاه‌ام مي‌کند، عطاي مبلمان ام‌دي‌اف را به لقايش مي‌بخشم.
- نخير.
- چرا؟
شانه‌هام را مي‌اندازم بالا. بلند مي‌شوم: خيلي ممنون، اگر تصميم گرفتم بخرم، مزاحم‌تان مي‌شوم.
توي خيابان، راه مي‌افتم برگردم خانه. توي دل‌ام مي‌گويم: Oh my fucking God، دل‌ام مي‌خواهد بزنم زير ِ خنده، اما وقتي يکي ديگر هم به‌ام چيزي مي‌گويد، چشم‌هام را مي‌بندم و مي‌گويم: God, please.

حکايت هفتم.
زصاد مي‌گويد: بعله اين سرويس‌هاي ام‌دي‌اف خيلي قشنگ‌اند، ولي پول‌هات را حرام‌شان نکن، نگه‌دار شايد خرج ِ لازمي پيش بيايد. با حرارت مي‌گويم: خب خرج ِ لازم يعني همين ديگر، آخ نمي‌داني چقدر شيک و قشنگ‌اند. مي‌گويد: مي‌دانم، تو هم نگران نباش، ما کورتاژ نمي‌کنيم، پول‌هات را بگذار همان‌جا توي بانک بمانند. مي‌زنم زير ِ خنده. آن روز توي کافه، فکر ِ خرج سقط‌جنين بوديم -اگر باباي بچه پيدا شود، دوستان نقشه کشيده بودند براي پول‌هاي من. –نتيجه‌گيري بعدي‌مان اين بود که: هزينه‌اش زياد است، بچه را نگه مي‌داريم.
چي مي‌گفتم؟
آهاه. زصاد آن‌قدر در باب ِ مزيت‌هاي آهن پاره و پول و زندگي و ازدواج برام حرف زد که قرار گذاشتيم پنج‌شنبه برويم از همان‌ آهن‌پاره‌هاي تق و لق بخرم بالاخره.

حکايت هشتم.
در راستاي «همسايه‌ها ياري کنيد» و «روياي نازنين prince charming» و اين صحبت‌ها، زصاد مي‌گويد: اگر يک‌بار ديگر به يکي‌تان تجاوز کنند، من خودم را مي‌کشم. در جريان باشيد و از خودتان مراقبت کنيد لطفاً.
ما در جريان قرار مي‌گيريم و مراقبت مي‌کنيم. آقاي prince charming مي‌لنگد، من افسردگي مي‌گيرم، ميم‌تا شخصيت ِ خودش را تا حد تلفني‌ها پايين مي‌بيند، توي تاکسي التماس مي‌کنم: «تو رو خدا بياين اين آهنگاي هادي پاک‌زاد رو گوش بديد، معرکه‌اند»، «باد ِ زمستون» را مي‌شنود: «باغ ِ زمستون». و ديگر تشريف بياوريد با جارو خاک‌‌انداز ما را جمع کنيد. فصل بهار است و پرستوهاي نر، از زندگي فقط جفت‌گيري‌اش را مي‌فهمند.

موخره.
اين نوشته، نه نتيجه‌ي خاصي دارد، نه پي‌نوشتي، چيزي. توي اين قسمت فقط مي‌خواهم ثبت کنم که اگر آن آدم، آدم‌اش باشد، دل‌ام مي‌خواهد نوع ِ رابطه، به آن نوع ارتقا پيدا کند.
محض ِ ثبت اين را عرض کردم. وگرنه مشاور ِ نازنين به‌ام ثابت کرده که دارم اشتباه مي‌کنم.

مهمان داشتيم، فرستاده بودند از بيرون ناهار بياورند. آقاي غ. از وقتي محمود آمده، عوض ِ چيدن ِ غذا روي ميز کنفرانس ِ اتاق د.ب، غذاي هرکس را مي‌گذارد روي ميز خودش؛ لابد که همه راحت باشند و کسي رودربايستي نکند.

امروز، نشسته بوديم ناهار مي‌خورديم، يک‌هو از گوشه‌ي مانيتور، چشم‌ام افتاد به محمود که داشت غذا مي‌خورد. فکر کردم: لابد برود خانه، مادرش ازش مي‌پرسد ظهر چه خورده و او براش تعريف مي‌کند که از فلان رستوران، فلان غذا را گرفته‌ بودند.

دل‌ام گرفت، به‌اش حسودي‌ام شد.

اول.

دوم.
همه وجودم شده بود يک چشم - که بيرون را باش تماشا کنم، دو تا گوش - که يکي را گذاشته بودم براي حرف‌هاي مردم، يکي را براي لمس ِ موسيقي توي گوش‌ام، و يک سلول با همه‌ي حس لامسه - که خنکاي شيشه‌ي پنجره را از پيشاني‌م مي‌بلعيد.

سوم.
اسباب‌کشي داشتند. پنج‌شنبه و جمعه. رفته بوديم آن‌جا. شلوغ بود با يک عالمه وسيله که بايد جمع مي‌شدند توي جعبه و کارتون، و سه خيابان بالاتر، توي خانه‌اي که مزيت‌اش، بزرگ‌تر بودن‌اش بود، دوباره باز مي‌شدند.

چهارم.
آخر ِ شب، د.ب. توي شلوغي ِ بودن ِ ما و بودن ِ خانواده‌ي «عروس ِ گل»مان که هر کدام يک گوشه‌ي کار را گرفته بوديم دست‌مان، کليه‌اش دوباره درد گرفت. -هان؟ اين اداها به من نمي‌آد؟ خوب هم مي‌آد!-

ما را رساند خانه، آمد بالا که نيم ساعتي دراز بکشد. شام براش گذاشتيم با هندوانه و آب‌ميوه. اما آخر ِ سر، هنوز ابروهاش از درد توي هم گره خورده بودند.

پنجم.
يادم نيست کي بود که از شرکت بيرون زدم. پنج و نيم بود، يا شش، يا شش و نيم. هشت و نيم گذشته بود که رسيدم خانه -از رسالت پياده راه افتاده بودم و دقيقه‌هاي آخر بود که باران گرفت.

شش‌ام.
احمد قرار بود بيايد شب پيش‌مان بماند. شام درست کردم. مي‌خورديم، گفت: دست‌ات درد نکنه، حاج خانم. خنده‌ام گرفت. اين دفعه چيزي از شاهزاده‌ي اسب‌سوار نپرسيد.

هفتم.
من پشيمان شده بودم که آمده‌ام توي اين شرکت؟ من دل‌ ِ لعنتي‌ام هواي آن‌جا را کرده بود با فکس ِ گنده و آدم‌هاي شوخ‌اش؟ من ناراحت شده بودم وقتي ديدم آن شرکت به جاي من يک کسي را آورده‌اند؟
خب اين هم‌کار ِ جديدمان اين‌جا جبران مي‌کند! پسر ِ نازنيني است، کيفور مي‌شوم وقت ِ سرک کشيدن از بالاي مانتيتور که ببينم چه‌کار دارد مي‌کند. ماشالله به جان‌اش کنند، دو برابر ِ من قد دارد، يک‌چهارم ِ من، ضخامت!

هشتم.
آخ يادم مي‌آيد آن دو-سه درسي که داشتيم توي ديني ِ دبيرستان، که «فرازهايي از وصيت‌نامه‌ي امام» ا آورده‌ بود، چه‌قدر عصبيمان مي‌کرد حفظ کردن‌ ِ جمله‌هاي بدشکل و فعل‌هاي نامناسب.
حالا بزرگان فرموده‌اند: نامه‌ي احمدي‌نژاد به بوش را هم بايد بگذارند توي کتاب‌هاي درسي.
طفلک نسل ِ بعد از ما.
راستي، دست ِ خودم نيست، «ايمان يا بي‌ايماني را که مي‌خوانم، دل‌ام مي‌گيرد از قياس ِ حرف‌هاي آدم‌ها. همين. نامه‌ي سازگارا را هم که خواندم، بدتر شدم. ما کجا داريم مي‌رويم؟

نقطه:
يادم رفته چه چيزهايي مي‌خواستم بنويسم. مهم نبودند آن‌قدرها، لابد.

موخره.
جناب يرقان‌نويس اول، بعد از اين که ابعاد ِ آقاي همکار را براشان ذکر مي‌کنم، مي‌فرمايند: اين که ماکارونيه.

اين‌جا برام پر است از تجربه‌هاي جديد. خيلي وقت مي‌شد که عادت کرده بودم به کارهاي معمولي ِ روزانه و از خط‌ام نمي‌زدم بيرون. صبح مي‌رفتم شرکت -خيلي که طول مي‌کشيد، نيم ساعته از خانه مي‌رسيدم آن‌جا-، ساعت دو برمي‌گشتم، عصرها کم پيش مي‌آمد که از خانه بيرون بزنم و کم‌تر پيش مي‌آمد که بتوانم فيلم ببينم. بيش‌تر، کتاب مي‌خواندم، چيز مي‌نوشتم و راه مي‌رفتم. شب‌ها، زياد مي‌خوابيدم و اين آخرها، خوب هم مي‌خوابيدم.

اين‌جا، مسير ِ خانه تا شرکت را هر روز از يک راه مي‌روم. بسته به ترافيک، يک تا دو ساعت توي راه‌ام، يک روز ظهر برمي‌گردم خانه، و يک روز عصر. -کارهام وقت ِ مشخصي ندارند و کم پيش مي‌آيد که بتوانم برنامه ريزي کنم که ساعت ِ مشخصي، جاي خاصي باشم. سعي مي‌کنم فيلم ببينم يا کتاب بخوانم، اما کم پيش مي‌آيد وقت کنم چند ساعتي بنشينم پاي کامپيوتر و هنوز عادت نکرده‌ام توي تاکسي يا اتوبوس، کتاب بخوانم -ذهن‌ام درگير آدم‌ها و منظره‌ها مي‌شود.

آن‌جا، جز شرکت، اين‌طرف و آن‌طرف رفتن‌ام، يا با خانواده بود، يا دوستان -که محدود مي‌شدند به نرگس و راضيه. اين‌جا، بيش‌تر ترجيح مي‌دهم شب‌ها تنهايي توي خيابان‌هاي ساکت ِ دور و بر ِ خانه قدم بزنم، بعد برگردم، شام درست کنم، اگر خسته نبودم فيلم ببينم يا کتابي بخوانم، اما معمولاً خسته‌ام، زود مي‌خوابم، و بد هم مي‌خوابم. زياد خواب مي‌‌بينم و زياد بيدار مي‌شوم. اين است که نه کتاب ِ خوبي توانسته‌ام بخوانم اين چند وقت، نه فيلم ِ خوبي ديده‌ام. با تقسيم‌بندي ِ خودم، اين روزها همه‌اش دور ِ کارهاي cheap بودم. Family Stone را ديدم با Monty Pyton: the life of Brian و يکي دوتا سريال ِ کوچک ِ ديگر از همين گروه ِ مونتي پايتون. پريروز فقط وقت کردم کتاب ِ Remains of the Day را دوباره بخوانم و سرسري فيلم‌اش را ببينم. -فيلم به خوبي ِ کتاب نبود به نظرم.

من يک عالمه خاطره دارم از بچه‌گي‌هام، که شب‌ها توي آشپزخانه بيدار مي‌نشستم -که چراغ ِ روشن، کسي را بيدار نکند، و تا صبح مي‌نشستم به کتاب خواندن. توي بيست و يک سالگي‌ام، با افسوس مي‌بينم که آن دوره از عمرم کاملاً تمام شده. يک عالمه کتاب دم ِ دست‌ام است که دوست دارم بخوانم و زياد هم دوست دارم. ده‌فرمان ِ کيشلوفسکي است با سرخ و سياه ِ استاندال و برگه‌هاي لودويگ وينگنشتاين و اولين عشق ِ ساموئل بکت و حتي the Great Gatsby که عجيب دوست دارم يک بار ِ ديگر بخوانم‌اش. و آن مجموعه‌ي چهار جلدي ِ بيست نويسنده، شصت داستان، که اسد امرايي توي نمايشگاه به‌ام هديه داد. همه‌ي اين‌ها را گذاشته‌ام کنار که بخوانم، اما هنوز نتوانسته‌ام لابه‌لاي کارهام وقت بگذارم براي خواندن‌شان. که من عوض شده‌ام، که پيش از اين، کارهام لابه‌لاي خواندن انجام مي‌شد -اگر که مي‌شد.

تنها هم هستم. خيلي تنها هستم و حس مي‌کنم دارم توي سکوت -ديوانه که نه، گم مي‌شوم. کم پيش مي‌آد با کسي حرف بزنم يا قراري بگذارم کسي را ببينم و اصلاً حس مي‌‌کنم حرف‌زدن دارد يادم مي‌رود. گاهي، حرفي ندارم که با کسي بزنم، و گاهي، با حرف‌ها و رفتارهام ديگران را ناراحت مي‌کنم و عمداً ناراحت مي‌کنم. انگار دل‌ام مي‌خواهد از همه کنار بکشم، اما دليل ِ اين دل‌خواستن را نمي‌دانم.

گاهي وقت‌ها فکر مي‌کنم اشتباه کردم که آمدم، اما نمي‌خواهم به هواي ِ جبران ِ اشتباه، برگردم. مي‌خواهم بمانم و -عادت نه، تلاش کنم.

تازه دارم دچار غم غربت مي‌‌شوم. يعني از همان لحظه‌اي که داشتيم خداحافظي مي‌کرديم، کوچولو بغل‌ام کرد، به‌ام گفت: تو که بروي، من حرف‌هام را به کي بگويم؛ مامان که گريه کرد، د.ب که اول ِ راه، توي ماشين به‌ام گفت: «اين راهي که تو داري مي‌روي را من سال شصت و شش با بابا رفتم، اول ِ دربه‌دري‌هام بود، که ديگر نه اين‌جا خانه‌ام شد، نه آن‌جا ..» غربت نشست روي دل‌ام.

غربت که نه، حس ِ جداافتادگي و هيچ‌کس را نداشتن و هيچ چيز را نگفتن.

که نه اين‌جا خانه‌‌ام مي‌شود، نه ديگر آن‌جاست.

وسط ِ گل‌برگ رسيديم به هم. روي پنجه‌هام ايستادم و سفت بغل‌اش کردم.

حيف. وقت‌اش نبود.

من هنوز فکر مي‌کنم دو سه هفته‌اي بايد توي اتاق ِ دربسته، تنها بمانم و با کسي حرف نزنم تا حال‌ام بيايد سر ِ جاش.

هرچند آن‌طور به‌تر که نمي‌شود، هيچ ..

به‌تر که نمي‌شود، هيچ ..

به ديوار غرفه‌ي کناري، زده بودند: قهرمان محبوب خود را نقاشي کنيد. تمام ِ مدتي که ايستاده بود، حرف مي‌زد با علي‌رضا، زل زده بودم به ديوار، نگاه ِ نقاشي‌ها مي‌کردم و دل‌ام مي‌خواست بروم آن‌جا، کاغذ و مدادرنگي بردارم و نقاشي بکشم. از سن و سال‌ام خجالت کشيدم، که نقاشي‌ها، کار هفت ساله‌ها و هشت‌ساله‌ها بودند.

بستني که مي‌خورديم، نقاشي را کشيدم توي دفترچه يادداشتم. يک آدم با سر ِ اسکلت مانند (فک ِ کوچک، سر ِ بزرگ)، تن ِ مستطيل شکل، دست و پاهاي نخي، که يک قلب توي سينه‌اش بود.

براش نقاشي را توصيف کردم: اين يعني قهرمان ِ محبوب ِ من، مغز دارد و دوستم دارد.

يادم نبود که دست‌هاش هم مي‌خواهم گرم باشد. -خودکار قرمز نداشتم يعني.

دو بار به‌اش گفتم: که تو نمي‌داني طبيعت يعني چه.

که سبزي ِ درخت‌هاي اين‌جا را آدم توي بهار ِ جنوب هم نمي‌بيند.

که من هنوز يک جاهايي توي همت هست که وسوسه‌ام کند همان‌جا پياده شوم راه بروم توي گل‌ها.

هنوز دل‌ام مي‌خواد زندگي‌ام را پاره کنم، عين کاغذي که ديگر نخواهي‌ش.

تنهايي و سکوت دارد اذيت‌ام مي‌کند. بدي‌اش اين است که بودن ِ هيچ کسي را هم نمي‌توانم تحمل کنم.

بدي‌اش اين است که توي شرکت دارم مقاله‌اي را ترجمه مي‌کنم در مورد اين که موشک چه‌طور هواپيما را شناسايي کند که بزند به‌اش -اين نهايت ِ چيزي است که من با حساسيت‌هاي د.ب. مي‌توانم در مورد کار ِ اين‌جا بنويسم- و فکر مي‌کنم که اين کار اصلاً به من نمي‌خورد، که من قبول ندارم اين کارها را، که من دل‌ام مي‌خواهد برگردم همان‌‌جا روي صورت‌وضعيت‌هاي آسفالت منطقه يک کار کنم.

که بيمه‌ي آن‌جا دو شعبه بيشتر نداشت و شهرداري‌اش، شش منطقه.

که آن‌جا، آدم توي شلوغي ِ آدم‌ها و توي تنهايي‌هاش، حس نمي‌کرد که گم شده، يا چيزي را از دست داده است.

دل‌دل مي‌کنم که وقت بگذرد. مهم نيست برام که کم بياورم، بگذرد تنها.

سخت بود برام امروز. فکر ِ اين که اين محيط، اين ميز، اين آدم‌ها، ديگر براي من نيستند.

دل نمي‌کندم.
دل نمي‌کنم.
هي ساعت‌ها را مي‌شمارم براي خودم: سه ساعت ديگر، اينجام، دو ساعت ديگر اينجام، يک ساعت ..
من مي‌ترسم.
مي‌ترسم که تصميم‌ام درست نبوده باشد.

من مي‌ترسم.
دل‌ام تنگ مي‌شود و از دلتنگي‌م، مي‌ترسم.

هي مي‌گويم به خودم: دختر ِ گنده، بغض براي چه؟ گيرم آدم‌هايي هستند که بودند و هنوز هم هستند، اما بودن‌شان کم‌رنگ مي‌شود و مات مي‌شود و محو مي‌شود.
عيب اين‌جاست که فکر محو شدن ِ آدم‌ها، من را مي‌ترساند. من را پشيمان مي‌کند.

فکر مي‌کنم: زندگي‌ام را به هم ريختم، حالا - پشيمان که نه، دل‌دل مي‌کنم که اصلاً چرا.

جاه‌طلبي با امنيت مي‌جنگد.
جاه‌طلبي خيلي وقت است که برنده شده.
من چمدانم را بسته‌ام.
امشب مي‌روم.
يک ساعت ...

نشسته بودم توي آشپزخانه، شام مي‌خوردم و مجله ورق مي‌زدم. مامان آن‌جا بود، از اين‌طرف و آن‌طرف حرف مي‌زديم. کار و درس و بچه‌ها...
بعد از سکوتي چند دقيقه‌اي، از من پرسيد: وقتي بروي، دل‌ات براي ما تنگ نمي‌شود؟
گذاشته بودم لاي منگنه. سعي کردم با لحن قانع کننده‌اي بگويم: معلوم است که دل‌ام تنگ مي‌شود.
گفت: من که از همين حالا دل‌ام تنگ شده.
حال‌ام بد شد. سرم را انداختم پايين. دو روز بود مي‌رفتم بيرون و شب، ديروقت مي‌آمدم يک سري به‌شان مي‌زدم و برمي‌گشتم بالا. فکر کردم دل‌اش براي چي‌م تنگ مي‌شود؟
لابد براي حرف زدن‌هام، تميز کردن سريع ِ خانه از ريخت و پاش بچه‌ها، وقتي ده دقيقه مانده بابا بيايد، غذا درست‌کردن‌هام وقتي خسته است يا سرش درد مي‌کند، و اين که تازه از شناختن‌اش دست کشيده بودم و مي‌خواستم خودم را به‌اش بشناسانم.

شايد هم فقط صرف ِ روشني ِ چراغ‌ ِ اتاقم که از گل‌خانه‌ي پايين پيداست.

از دي‌شب تا حالا، صليبي که مي‌کشم سنگين‌تر شده.