mardi, juin 20, 2006

استعداد عجيبي دارم توي به گه کشيدن ِ رابطه‌هام.
يعني اين که راست‌اش هميشه مي‌رسم به اين که بايد فلاني را دوست داشته باشم،
تو ذهن‌ام طغيان مي‌کنم،
و دل‌ام مي‌خواهد تنها بمانم.

اين را از من نپرسيد يعني چه.
يعني همين.

9 commentaires:

Anonyme a dit…

درک می‌شه

Anonyme a dit…

kho inke alan vagofty yani che?

Anonyme a dit…

..تو هم که مثله من زخمی هستی!!....گاهی غرورم بهم اجازه نمیده ..ترجیح میدم تنها باشم...تا اینکه یک درصد....خاطراتی که اولش با دوستی شروع شدن و با تنهایی تموم شدن.تکرار بشن..به خاطر همین مثله بچه آدم...آخر داستانو برا خودم تعریف میکنم...ترجیح میدهم همین الان تنها باشم.تا باز یکی دیگه دوباره زخمیم کنه.

صورتکِ خیالی a dit…

منم هر وقت حس میکنم که وقتشه دختری رو در آغوش داشته باشم به سرم میزنه که بزنم به چاک..

Anonyme a dit…

تئوری من که بش میگم شیفت دیلیت زودرس، یا همون پیشگیری بهتر از درمان است.

Anonyme a dit…

من این استعدادت رو به فال نیک میگیرم.

Anonyme a dit…

اما من ...

Iranian idiot a dit…

درسته! مي خواستم بگم به جناب نويسنده دست هم نزنين، چون برق مي گيرتتون!

Anonyme a dit…

I'm just like you!lol:)
I don't know why,but I always act like a 2 years old,specialy in my relationships!